Camera

Let's be clear.
I'm not a professional photographer.
Once a year I earn a cuppa for a photo.
So saving for a better camera
is not happening.

Being a mom of special needs children,
hasn't given me career opportunities,
(even though ...from shy to bitchy...
from naive to knowledgeable..
can be considered a kind of career too.)
I'm looking for a job....

So I work with what's available.
It's a Sony CyberShot DSC-HX60,
a silver one. Even though it looks gold
when photographed with the phone.
(I used to have a faster camera.)
Nothing compared to those supersized,
multifunctional, impressive,
almost professional cameras.
But it creates memories.

Ik ben duidelijk geen professionele fotograaf.
Ongeveer eenmaal per jaar vang ik een
kopje koffie voor een foto,
dus sparen voor een camera zit er niet in.

Ik heb geen interessante carrière doorgemaakt,
maar voor meerdere kinderen met beperkingen gezorgd.
(Wellicht kun je zeggen dat de ontwikkeling
van verlegen naar uitgesproken kritisch...
van naïef tot prima onderlegd en up to date,
ook carrière genoemd mag worden.)
Ik ben op zoek naar een baan, dus...

Ik werk met wat ik heb.
Dat is een Sony CyberShot DSC-HX60,
een zilverkleurige, ook al lijkt het een
goude, wanneer die met een telefoon
op een mooie avond wordt gefotografeerd.
(Ik had in het verleden een snellere camera.)
Deze camera is niet te vergelijken
met de huidige supersized, multifunctionele,
indrukwekkende, bijna professionele camera's.
Maar herinneringen kunnen er mee gemaakt worden.
En daar gaat het om.